«برای سه نقطه»
عطف به تمام خاطرات مشترک و غیر مشترکمان فکر می کردم عاشق ام....
و هر روز این منم که عشق را زندگی می کنم..
اشتباه کرده بودم
بعد که هزار پاره شدنم در آینه های رو در رو شروع شد
دیدم...
این عشق است که هر آن، هر پاره از ابدیت مرا زندگی می کند....
شصت و چهارم/پائیز/87
تهران خیس
عطف به تمام خاطرات مشترک و غیر مشترکمان فکر می کردم عاشق ام....
و هر روز این منم که عشق را زندگی می کنم..
اشتباه کرده بودم
بعد که هزار پاره شدنم در آینه های رو در رو شروع شد
دیدم...
این عشق است که هر آن، هر پاره از ابدیت مرا زندگی می کند....
شصت و چهارم/پائیز/87
تهران خیس
«اعتدال»
با دوری
در من چنان قدرتی هست
که توان آفرینش گورستانها را بیابم
و با دیری
در من چنان نفرتی
که دخترکان احساس را جرات زنده به گور کردن
قلبهای نخ نما در گرو آفرینش گور های کهنه می مانند
و چشمها بر خاک غربال می شوند
نه اشک می چکد نه خون
نه شاعره ای
که از گیسوان سیاه اش آویخته باشند اش
بر بلندایِ شیری رنگِ راهِ کهکشان
مثل انکسار نور عشق هزار پاره می شود
و موجودی نیم فرشته و نیم انسان
بکارت دنیا را بی دَرد
می دَرَد
تا دوری و دیری
چون پیچاپیچیِ شاهراه
نور را دَر نَوَردَند
و غروب
چون روسپیِ خوش آب و رنگ
لبان اش را بر آسمانِ گورستان می فِشُرَد.
شصت و دوم/پائیز/87
تهران بی رنگ
با دوری
در من چنان قدرتی هست
که توان آفرینش گورستانها را بیابم
و با دیری
در من چنان نفرتی
که دخترکان احساس را جرات زنده به گور کردن
قلبهای نخ نما در گرو آفرینش گور های کهنه می مانند
و چشمها بر خاک غربال می شوند
نه اشک می چکد نه خون
نه شاعره ای
که از گیسوان سیاه اش آویخته باشند اش
بر بلندایِ شیری رنگِ راهِ کهکشان
مثل انکسار نور عشق هزار پاره می شود
و موجودی نیم فرشته و نیم انسان
بکارت دنیا را بی دَرد
می دَرَد
تا دوری و دیری
چون پیچاپیچیِ شاهراه
نور را دَر نَوَردَند
و غروب
چون روسپیِ خوش آب و رنگ
لبان اش را بر آسمانِ گورستان می فِشُرَد.
شصت و دوم/پائیز/87
تهران بی رنگ
گفته بودم با عشق :
دستبرد خورده به دهلیزهای قلب ات
گفته بودی با مهر:
صبر!
نگفته بودی اما
تنها نقش ترنج فرش قلب ام
چه نیمه کاره رها خواهد شد به زیر پای خلایق
چه بی ثمر فدا می شود
در چرخش ابدی شبکور های کیهانی
نمی دانی
خزان به این زیبائی
شبانه روز
از سر سرای سبز تابستان تو می گذشت،
چنان پروانه ای از جان گذشته ی گذشته و امروز و آینده
پنجاه و هشتم/پائیز/87
تهران تاریک
دستبرد خورده به دهلیزهای قلب ات
گفته بودی با مهر:
صبر!
نگفته بودی اما
تنها نقش ترنج فرش قلب ام
چه نیمه کاره رها خواهد شد به زیر پای خلایق
چه بی ثمر فدا می شود
در چرخش ابدی شبکور های کیهانی
نمی دانی
خزان به این زیبائی
شبانه روز
از سر سرای سبز تابستان تو می گذشت،
چنان پروانه ای از جان گذشته ی گذشته و امروز و آینده
پنجاه و هشتم/پائیز/87
تهران تاریک
«باور»
با سنگینی نگاههای هر شب ات
سبک می شوم
نه بر خطوط موازی رابطه می دوم آنقدر
تا به تو نرسم
نه از آسمان ستاره وام می گیرم
به جای چشم
تو چنانی
که می شود ندید و با تو بود
ندید و با تو ماند
وبا آهنگ ساحر صدای خش دارت
با تن ات در هم آمیخت
می توان با ته مانده ی لحن دیروز ات
بی که از بلندترین ارتفاع حظ فرو افتاد
روی عاشقانه ترین واژه های فردا غلتید
آری
می توان تو را ندید و دید
می توان تو را از خاطر یاس ها بیرون کشید
و بوی هرم خیس معاشقه را
دوباره
با تموز تابستان ات تجربه کرد
می توان تو را ندید
و در کنار حس تو
با تورم خون فام پلک ها
رویای باران و رعد دید
باری
با تو می توان
بی که تو را دید
بربلندای جهان نشست
و اتود های عاشقانه زد
و در حصار خیال
نقش تمام خاطرات فردا را زد.
با تو می توان
تا پایان مدور زمین
تا انتهای پیچ در پیچ کائنات
عاشق بود
و ماند....
پنجاه و هفتم/پائیز/87
تهران خاکستری
با سنگینی نگاههای هر شب ات
سبک می شوم
نه بر خطوط موازی رابطه می دوم آنقدر
تا به تو نرسم
نه از آسمان ستاره وام می گیرم
به جای چشم
تو چنانی
که می شود ندید و با تو بود
ندید و با تو ماند
وبا آهنگ ساحر صدای خش دارت
با تن ات در هم آمیخت
می توان با ته مانده ی لحن دیروز ات
بی که از بلندترین ارتفاع حظ فرو افتاد
روی عاشقانه ترین واژه های فردا غلتید
آری
می توان تو را ندید و دید
می توان تو را از خاطر یاس ها بیرون کشید
و بوی هرم خیس معاشقه را
دوباره
با تموز تابستان ات تجربه کرد
می توان تو را ندید
و در کنار حس تو
با تورم خون فام پلک ها
رویای باران و رعد دید
باری
با تو می توان
بی که تو را دید
بربلندای جهان نشست
و اتود های عاشقانه زد
و در حصار خیال
نقش تمام خاطرات فردا را زد.
با تو می توان
تا پایان مدور زمین
تا انتهای پیچ در پیچ کائنات
عاشق بود
و ماند....
پنجاه و هفتم/پائیز/87
تهران خاکستری
«جمع مکسر»
در سیاهچاله ای که خود جهانیست
-و از دهانه ی تنگ اش هیچ کجای جهان پیدا نیست-
افتادی
بی که بدانی
اسیر شرایط شرطی شدن
دست در بازی زندگی نمی برد
تقلای عبث ات
با آنهمه خیسی
بر رطوبت ِ ويران‌کننده،
بر تب ِ پُرحرارتِ تاریک اش
ردی نمی نهد.
تو با لخته های خون شسته می شوی
و با انگشتهای جوهری
با شبیخون
بر کمرگاه یاس های سر راهی
جان می دهی
کشته می شوی....
پنجاهم/پائیز/87
تهران سیاه
در سیاهچاله ای که خود جهانیست
-و از دهانه ی تنگ اش هیچ کجای جهان پیدا نیست-
افتادی
بی که بدانی
اسیر شرایط شرطی شدن
دست در بازی زندگی نمی برد
تقلای عبث ات
با آنهمه خیسی
بر رطوبت ِ ويران‌کننده،
بر تب ِ پُرحرارتِ تاریک اش
ردی نمی نهد.
تو با لخته های خون شسته می شوی
و با انگشتهای جوهری
با شبیخون
بر کمرگاه یاس های سر راهی
جان می دهی
کشته می شوی....
پنجاهم/پائیز/87
تهران سیاه
«زلزله»
به قول دورغ
از این پنجره ی باران خورده ی تار
چشمهای هاشور خورده ات را نگاه می کنم
عصر سوگوار من
با تکه آسمانی که از سر کذب رنگ آبی گرفته
سرخ می شود
در حجم پوک یک خیال
سوء تفاهم شیطان
تنوره می کشد
و تاریخ معاصر ما
با آه و افسوس زبان حرف می گشاید :
که صد حیف زنانه ترین آواز عاشقی
فصل های تو
سرگذشت را جدی نگرفتند.
چهل ونهم/پائیز/87
به قول دورغ
از این پنجره ی باران خورده ی تار
چشمهای هاشور خورده ات را نگاه می کنم
عصر سوگوار من
با تکه آسمانی که از سر کذب رنگ آبی گرفته
سرخ می شود
در حجم پوک یک خیال
سوء تفاهم شیطان
تنوره می کشد
و تاریخ معاصر ما
با آه و افسوس زبان حرف می گشاید :
که صد حیف زنانه ترین آواز عاشقی
فصل های تو
سرگذشت را جدی نگرفتند.
چهل ونهم/پائیز/87
«شکست»
از تمام نزدیک ها نزدیک تر بودی با تمام دوری ات
حالا از تمام دور ها دورتری با همه ی نزدیکی ات
پرده کنار رفت
جغرافیای نا گسستنی ات در چشمم
چهل تکه شد
دور شدی
وبا دوری ات پائیز مرد
پائیز من بودم که با تمام رنگهای زنده ام
مرا کشتی و آرام خوابیدی
و با خواب تو
منظومه ی شمسی را آب برد با اشکهای من
در گرداب فاصله ها آب می شوم
تو دروغ می گوئی
من مکافات می شوم...
چهل و پنجم/پائیز/1387
تهران دلگیر
از تمام نزدیک ها نزدیک تر بودی با تمام دوری ات
حالا از تمام دور ها دورتری با همه ی نزدیکی ات
پرده کنار رفت
جغرافیای نا گسستنی ات در چشمم
چهل تکه شد
دور شدی
وبا دوری ات پائیز مرد
پائیز من بودم که با تمام رنگهای زنده ام
مرا کشتی و آرام خوابیدی
و با خواب تو
منظومه ی شمسی را آب برد با اشکهای من
در گرداب فاصله ها آب می شوم
تو دروغ می گوئی
من مکافات می شوم...
چهل و پنجم/پائیز/1387
تهران دلگیر
گاهی در
مسیرتقدیر به کسانی بر می خوری که هرگز از وجودشان آگاه
نبوده ای! بعضی از همین آدمها چطور تمام زندگی ات را زیر و
رو می کنند و تو خیلی چیزها را از درون آنها بیرون می کشی
و خودت را کشف می کنی ساده است اما فکرش را که می کنی می
بینی چطور همه چیزتوی این دنیای غیر حقیقی بهم پبوند خورده
است
آرشيو
April 2004May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
October 2007
November 2007
December 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
October 2009
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
October 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
August 2011
October 2011
March 2012