آن گربه ی لوس را يادت هست؟ اسمش برفی بود ها!
شبها که توی بهار خواب خانه ی عمه خانم ستاره می شمرديم می خزيد زير پاهامان و خر خر می کرد؟ ....
دق کرد! مرد....
حالا هی بيا توی خوابم و بگو چرا گريه می کنی.... برفی با همه ی حيوان بودنش تاب نياورد مردن تو را ....
هی می گوئی هيس! کسی نبيند اشک ريختنت را....من چطور آنهمه خاطره را چال کنم توی باغچه ی حياط خانه ی عمه خانم؟
راستش پاهام گير ندارند آن کوچه را بيايم تا انتها....
بيايم و تو نباشی ...
بيايم و ببينم همه جا را سياه بسته اند.... بيايم و فقط عکس ات باشد و حجله ای غرق گل های گلايول سپيد...
می دانم ....تو ازاولش هم از گلايول سپيد خوشت نمی آمد....
.. برات يک عالمه مريم می آورم.... فقط بگو آن پارچه ی سياه را از بالای عکست بردارند....
می خواهم برايت سرخ بپوشم...سرخ را دوست داری نه؟ ....


2:04 AM
3 comments
«برای دلير که خاموشی اش باور کردنی نيست»


دهانت بوی کافور مي داد
هنوز واپسين دم نبود اما
چه قناعت وار بوسه های طوفاني ام راناديده می گرفت

-هاله ای ز عود... غزل... ساز....-

بخت نامراد من
بسان حضورِ سياهِ کلاغان منفور
دستهاي تو را هم در گور بی سامان آمال مدفون کرد و گذشت
و آفتاب سوزان ظهر حتا
ز روزنِ تنگِ مرده ی خاک
حصار بی هوای بردگی ام را بر نيفروخت

-تصويری ز خاک.... زجه.... سکوت....-

با مرگ سپيد و سياهت اينک می دانم
رعشه ی انتظار در سايه ی احتضار
چونان شرجه ماری خفتن را ز ياد خواهد برد..
.....
2:39 AM
3 comments