بوم سفيد
من
شيبا
.... رنگهاي اكريليك
كه دارند خشك مي شوند بس كه اين دوست نازنين ام يادش رفته كه
اي بابا!يك زماني نقاش بوده
مدل شدن آنهم براي كسي مثل شيبا كه دست هاي كوچك اش تند تند روي بوم اين طرف و آنطرف مي دوند خيلي سخت نيست
اما براي من كه قرار يكجا نشستن را ندارم حكم نشان دادن صورت استاد است و نشنيدن صدايش!
هي مي خواهم سرك بكشم از پشت بوم و ببينم چه مي كند اين دخترك چشم آبي ريز نقش
نمي شود اما
فقط مي بينم كه روي پالت سن وسال دارش رنگهاي سرخ و سبز و سياه را با هم در مي آميزد و با قلم موي درشت اش صداي تن بوم را در مي آورد...
ساعتي گذشته است و من روي صندلي هنوز نشسته ام....
شيباي هنرمند هي غرولند مي كند كه
- آهاي!چقدر وول مي خوري .. مي آم دستاتو ميخ مي كنم به دسته ي صندلي ها! يه دقيقه آروم بگير دختر....
مي خنديم و من خم مي شوم... يواشكي از توي كاسه ي بزرگ و بلورين روي ميز بي آنكه پز دست چپم خراب شود گوجه سبز هاي ترش نمك پاشيده را يكي يكي مي گذارم كنج لپم
سعي مي كنم آرام بنشينم كه زودتر تمام شود... گردنم درد گرفته .... با خودم مي گويم بهترين چيز اين است كه بروي توي روياهات الان تا كار اين نقاش زيبا تمام شود....
و مي روم توي عالم هپروت...
....
اگر مي شد حتماً مي گفتم كه چه طعمي دارد خرمالو ...
وقتي كه ايستاده اي زير برف و مي خواهي از سر يكي از شاخه هاي نه چندان كوتاه درخت توي حياط شركت بدزدي اش....
....اشك از شيار گونه هايم كه حالا آستانه ي سي سالگي را بيشتر نشانم مي دهند سرازير مي شود
....
رفتم به شبهاي سرد زمستان 81....
شب يلدائي كه چشمهاي سبز اين دخترك نقاش سرخ شده بود از هجوم اشك
آپارتمان آقاي زاهدي....
شبهاي بي كسي ...
تنهائي من و ماده سگ بي چاره اي كه منتهاي آرزوش موج مي زد توي چشمهاي سياه و درشت اش : انتظار بازي توي پارك نزديك آپارتمان آقاي زاهدي....
......
- خب ! ديگه تموم شد....آهاي ... بيا بيرون از هپروت...
و تابلو را طرفم چرخاند....
خشك ام زد.... چقدر شبيه خودم بود!
- وااااي دختر! اين كه عين خودمه!
- وا! پس مي خواستي شكل كي باشه!؟ مثلاً شبيه الهام نظري؟!!
- اي خدا بكشد ام!! فحش ام مي دادي بهتر بود
و هر دو مي خنديم!
چه غمي نهفته بود توي چشمهايم....
پوست تيره ام برق مي زد....
لبهايم را از آنچه كه بود سرخ تر كشيده بود....
و چنان با وسواس تار موهاي سپيد را لابلاي موهاي فرفري ام انداخته بود كه مي شد شمردشان!
و گوشواره هايم كه تا روي شانه هام آمده بودند....
بي اختيار باز اشك پر شد توي كاسه ي چشمانم ....
دو قدمي آمد طرفم و با دستهاي كوچولوي رنگي اش بغل ام كرد.... بيني ام را فرو بردم توي انبوه موهاش.... چه بوي زني مي داد اين دخترك ....
دستهايش را روي پشتم فشرد و با هيجاني كودكانه گفت:
- مرسي ماني! از اين لطفي كه در حق ام كردي
- اي ديگه! اين لطفي كه به ات كردم باعث شد گردنم خشك بشه.... نتونم درست گوجه سبز بخورم.... 1 ساعت هم گرسنه نشستم! فكر كردي با يه مرسي گفتن حل مي شه اين همه مسئله!!
- اي پدر سوخته ي باج گير! زود باش بپوش بزنيم بيرون....
شب خنك باراني.... انگار بايد بساط عيش دخترك نقاش كامل مي شد!...
كمي پياده روي ...شام و باز پياده تا دير وقت زير باران آواز و سيگار Dupond....
هنوز هم معتقدم كه صد حيف از هواي باراني كه بخواهي با كسي شريك شوي....
و باز خنده ... به ريش هر چه مدعي رمانتيزيسم دونفره در هواي باراني....
- شب بخير دخترك سياه چشم سپيد پوش!
من
شيبا
.... رنگهاي اكريليك
كه دارند خشك مي شوند بس كه اين دوست نازنين ام يادش رفته كه
اي بابا!يك زماني نقاش بوده
مدل شدن آنهم براي كسي مثل شيبا كه دست هاي كوچك اش تند تند روي بوم اين طرف و آنطرف مي دوند خيلي سخت نيست
اما براي من كه قرار يكجا نشستن را ندارم حكم نشان دادن صورت استاد است و نشنيدن صدايش!
هي مي خواهم سرك بكشم از پشت بوم و ببينم چه مي كند اين دخترك چشم آبي ريز نقش
نمي شود اما
فقط مي بينم كه روي پالت سن وسال دارش رنگهاي سرخ و سبز و سياه را با هم در مي آميزد و با قلم موي درشت اش صداي تن بوم را در مي آورد...
ساعتي گذشته است و من روي صندلي هنوز نشسته ام....
شيباي هنرمند هي غرولند مي كند كه
- آهاي!چقدر وول مي خوري .. مي آم دستاتو ميخ مي كنم به دسته ي صندلي ها! يه دقيقه آروم بگير دختر....
مي خنديم و من خم مي شوم... يواشكي از توي كاسه ي بزرگ و بلورين روي ميز بي آنكه پز دست چپم خراب شود گوجه سبز هاي ترش نمك پاشيده را يكي يكي مي گذارم كنج لپم
سعي مي كنم آرام بنشينم كه زودتر تمام شود... گردنم درد گرفته .... با خودم مي گويم بهترين چيز اين است كه بروي توي روياهات الان تا كار اين نقاش زيبا تمام شود....
و مي روم توي عالم هپروت...
....
اگر مي شد حتماً مي گفتم كه چه طعمي دارد خرمالو ...
وقتي كه ايستاده اي زير برف و مي خواهي از سر يكي از شاخه هاي نه چندان كوتاه درخت توي حياط شركت بدزدي اش....
....اشك از شيار گونه هايم كه حالا آستانه ي سي سالگي را بيشتر نشانم مي دهند سرازير مي شود
....
رفتم به شبهاي سرد زمستان 81....
شب يلدائي كه چشمهاي سبز اين دخترك نقاش سرخ شده بود از هجوم اشك
آپارتمان آقاي زاهدي....
شبهاي بي كسي ...
تنهائي من و ماده سگ بي چاره اي كه منتهاي آرزوش موج مي زد توي چشمهاي سياه و درشت اش : انتظار بازي توي پارك نزديك آپارتمان آقاي زاهدي....
......
- خب ! ديگه تموم شد....آهاي ... بيا بيرون از هپروت...
و تابلو را طرفم چرخاند....
خشك ام زد.... چقدر شبيه خودم بود!
- وااااي دختر! اين كه عين خودمه!
- وا! پس مي خواستي شكل كي باشه!؟ مثلاً شبيه الهام نظري؟!!
- اي خدا بكشد ام!! فحش ام مي دادي بهتر بود
و هر دو مي خنديم!
چه غمي نهفته بود توي چشمهايم....
پوست تيره ام برق مي زد....
لبهايم را از آنچه كه بود سرخ تر كشيده بود....
و چنان با وسواس تار موهاي سپيد را لابلاي موهاي فرفري ام انداخته بود كه مي شد شمردشان!
و گوشواره هايم كه تا روي شانه هام آمده بودند....
بي اختيار باز اشك پر شد توي كاسه ي چشمانم ....
دو قدمي آمد طرفم و با دستهاي كوچولوي رنگي اش بغل ام كرد.... بيني ام را فرو بردم توي انبوه موهاش.... چه بوي زني مي داد اين دخترك ....
دستهايش را روي پشتم فشرد و با هيجاني كودكانه گفت:
- مرسي ماني! از اين لطفي كه در حق ام كردي
- اي ديگه! اين لطفي كه به ات كردم باعث شد گردنم خشك بشه.... نتونم درست گوجه سبز بخورم.... 1 ساعت هم گرسنه نشستم! فكر كردي با يه مرسي گفتن حل مي شه اين همه مسئله!!
- اي پدر سوخته ي باج گير! زود باش بپوش بزنيم بيرون....
شب خنك باراني.... انگار بايد بساط عيش دخترك نقاش كامل مي شد!...
كمي پياده روي ...شام و باز پياده تا دير وقت زير باران آواز و سيگار Dupond....
هنوز هم معتقدم كه صد حيف از هواي باراني كه بخواهي با كسي شريك شوي....
و باز خنده ... به ريش هر چه مدعي رمانتيزيسم دونفره در هواي باراني....
- شب بخير دخترك سياه چشم سپيد پوش!
چقدر پير شده ام!
يا مرده ام حتا
اين را آينه نمي گويد.... !
اين را همان موجود كوچولوئي كه ته گلويم زندگي مي كند گفته به ام!
ديشب تا دير وقت داشت برايم بامداد مي خواند
هر چه مي گفتم خسته ام. ول كن... به خرج اش نمي رفت
هي در آستانه را خواند... رسيد به :
- آنك در كوتاه بي كوبه و آنك اشارت دربان منتظر....-
هي تنم را لرزاند ... و نگذاشت بخوابم....
مي گويد : مريض شده ام...
هي گفتم: نه خوبم! فقط خسته ام. ول كن ... به خرج اش نمي رفت
مي گويد: همه ي حواسم پرت است به چيزي كه آخر و عاقبت اش هيچ معلوم نيست...
- هي دختر.... مثل اينكه يادت رفته كه زن هستي! حالا فهميدي منظورم از مريضي يعني چه؟!!
تازه سر در مي آرم كه معني «مريض شده اي» چيست!
....
لابد راست مي گويد...
صبح ها كه از خواب بيدار مي شوم و چشم ام را كه باز مي كنم نگاهم مي افتد به نوشته هاي روي ديوار كنار تخت كه يك روزي جزئي از زندگي ام بودند...
اما حالا همين موجود كوچولو مي خندد هي به ريشم كه:
اي بي چاره ....مريضي...مريض...
زني كه در آستانه ي سي ، دلش كسي را نخواهد و نتواند كسي را دوست بدارد حالش به از احوالش است!
....
بعد ازظهر ها كه از سر كار برمي گردم ديگر عينك ام را بر نمي دارم تا آدمها را نبينم...
ديگر برايم اهميت ندارد كه كسي توي زندگي ام وجود ندارد كه صدايم كند : - عزيزم!-
ديگر فرقي نمي كند كه نيمه هاي دل شب، بوي انبوه موهاي نم ناك خواهرك ام از خواب بيدارم كند
يا دست مردي كه روي شانه هايم بلغزد...
...
باز با صداي زيرش مي گويد:
يك فكري بكن به حال خودت بي چاره . داري از دست مي روي...
نمي دانم گريه ام بگيرد يا خنده ام ...
هر چه كه هست فقط اين را مي دانم كه ديگر دلم نمي خواهد صداي اين لعنتي را بشنوم.
تنم را مي لرزاند بس كه برايم شعر مي خواند
حتي وقتهائي كه مهربان مي شود و برايم «هزار كاكلي شاد» را مي خواند...
...
خسته ام؟ نه!
حتا يك ذره هم نيستم. فكر مي كنم بهتر باشد باز بروم سراغ كاندينسكي....
يا حتا بورخس... بي اينكه اصلا ً ربطي به ارتباط هم داشته باشند و اين وسط ببينم كسي كتاب جديدي از بهوميل هرابال ترجمه نكرده؟؟
يك سفر هم كه توي برنامه هايم هست...
باز هم تنهائي ... كه البته خيلي هم كيفورم مي كند اين تنهائي!
باز صداي يكي دارد مي آيد
شبيه صداي گالوم1...
- هي دختر.... مريضي ...مريض.... ترجمه هاي استفان هاوكينگ هم راضي ات نمي كند بد بخت!
- آنجائي بي چاره شدي كه دلت ديگر از شنيدن عزيز دلم گفتن ها شاد نمي شود!
اي بابا! چه اهميتي دارد؟ مگر بدون مذكر جماعت، زندگي نمي شود كرد؟؟!!
1- كاراكتر رقت انگيزو يكي ازجويندگان حلقه در حماسه ارباب حلقه ها
يا مرده ام حتا
اين را آينه نمي گويد.... !
اين را همان موجود كوچولوئي كه ته گلويم زندگي مي كند گفته به ام!
ديشب تا دير وقت داشت برايم بامداد مي خواند
هر چه مي گفتم خسته ام. ول كن... به خرج اش نمي رفت
هي در آستانه را خواند... رسيد به :
- آنك در كوتاه بي كوبه و آنك اشارت دربان منتظر....-
هي تنم را لرزاند ... و نگذاشت بخوابم....
مي گويد : مريض شده ام...
هي گفتم: نه خوبم! فقط خسته ام. ول كن ... به خرج اش نمي رفت
مي گويد: همه ي حواسم پرت است به چيزي كه آخر و عاقبت اش هيچ معلوم نيست...
- هي دختر.... مثل اينكه يادت رفته كه زن هستي! حالا فهميدي منظورم از مريضي يعني چه؟!!
تازه سر در مي آرم كه معني «مريض شده اي» چيست!
....
لابد راست مي گويد...
صبح ها كه از خواب بيدار مي شوم و چشم ام را كه باز مي كنم نگاهم مي افتد به نوشته هاي روي ديوار كنار تخت كه يك روزي جزئي از زندگي ام بودند...
اما حالا همين موجود كوچولو مي خندد هي به ريشم كه:
اي بي چاره ....مريضي...مريض...
زني كه در آستانه ي سي ، دلش كسي را نخواهد و نتواند كسي را دوست بدارد حالش به از احوالش است!
....
بعد ازظهر ها كه از سر كار برمي گردم ديگر عينك ام را بر نمي دارم تا آدمها را نبينم...
ديگر برايم اهميت ندارد كه كسي توي زندگي ام وجود ندارد كه صدايم كند : - عزيزم!-
ديگر فرقي نمي كند كه نيمه هاي دل شب، بوي انبوه موهاي نم ناك خواهرك ام از خواب بيدارم كند
يا دست مردي كه روي شانه هايم بلغزد...
...
باز با صداي زيرش مي گويد:
يك فكري بكن به حال خودت بي چاره . داري از دست مي روي...
نمي دانم گريه ام بگيرد يا خنده ام ...
هر چه كه هست فقط اين را مي دانم كه ديگر دلم نمي خواهد صداي اين لعنتي را بشنوم.
تنم را مي لرزاند بس كه برايم شعر مي خواند
حتي وقتهائي كه مهربان مي شود و برايم «هزار كاكلي شاد» را مي خواند...
...
خسته ام؟ نه!
حتا يك ذره هم نيستم. فكر مي كنم بهتر باشد باز بروم سراغ كاندينسكي....
يا حتا بورخس... بي اينكه اصلا ً ربطي به ارتباط هم داشته باشند و اين وسط ببينم كسي كتاب جديدي از بهوميل هرابال ترجمه نكرده؟؟
يك سفر هم كه توي برنامه هايم هست...
باز هم تنهائي ... كه البته خيلي هم كيفورم مي كند اين تنهائي!
باز صداي يكي دارد مي آيد
شبيه صداي گالوم1...
- هي دختر.... مريضي ...مريض.... ترجمه هاي استفان هاوكينگ هم راضي ات نمي كند بد بخت!
- آنجائي بي چاره شدي كه دلت ديگر از شنيدن عزيز دلم گفتن ها شاد نمي شود!
اي بابا! چه اهميتي دارد؟ مگر بدون مذكر جماعت، زندگي نمي شود كرد؟؟!!
1- كاراكتر رقت انگيزو يكي ازجويندگان حلقه در حماسه ارباب حلقه ها
گاهی در
مسیرتقدیر به کسانی بر می خوری که هرگز از وجودشان آگاه
نبوده ای! بعضی از همین آدمها چطور تمام زندگی ات را زیر و
رو می کنند و تو خیلی چیزها را از درون آنها بیرون می کشی
و خودت را کشف می کنی ساده است اما فکرش را که می کنی می
بینی چطور همه چیزتوی این دنیای غیر حقیقی بهم پبوند خورده
است
آرشيو
April 2004May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
October 2007
November 2007
December 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
October 2009
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
October 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
August 2011
October 2011
March 2012