گير افتادم
توي برزخي كه همه اش را
نه مي فهمم ... نه اصلاً مي شود كه بفهمم
با صداي قور قور قورباغه ها مرد مي شوم...
مي خوابم به روي سينه... زنها را توي خواب موم پيچ مي كنم تا از رايحه تن شان عصاره بسازم.
موهاي قرمز...موهاي سياه... يا بلوند..
پوست هاي تيره ... يا زرد ...مثل سرخ پوستها حتا...-سرخ-
گير افتاده ام
ميان سرخي تبلور زنانگي كه فقط تداعي گر لخته هاي خون است.
مثل آن زن توي استخر كه انگار عن قريب از ميان پاهاش مي خواست چيزي را بيرون پرت كند...آرام بگيرد...
مثل يك لوپ مكرر.... همه چيز تكراريست... برزخ....يا يك خلا. مثل وقتي كه گردباد مي پيچاندت و تكه تكه ات مي كند....
آبگينه اي شده ام كه تنها تصوير مصورش انعكاس اضطراب چشمهاي ترسيده ي زنيست كه با دشنه اي گيسوان يك در ميان احرام بسته اش را از بيخ بريده اند.
با ابروهاي تراشيده.... پوستي به رنگ مقام سوم.
صداي انحطاط استخوان هاي تردم را نمي شنوند
به درك.....
كه پولك ستاره برق ندارد...
يا خود فروشي زنهاي خيابان ميرداماد...با آن سر وشكل مهيب شان برايم قباحت اش را از دست داده
به درك
كه هوا ابر نمي شود....
يا دلفين هاي خاكستري ديگر لبخند نمي زنند...
التهاب پستانهايم مي گويند
هنوز زن ام....
به درك....
باور كن با صداي قورباغه ها هم – به جاي صداي دلنشين يك آداجيو- مي شود به خواب رفت
و خواب زن نديد....
...
27/تابستان/86
تهران گرم
توي برزخي كه همه اش را
نه مي فهمم ... نه اصلاً مي شود كه بفهمم
با صداي قور قور قورباغه ها مرد مي شوم...
مي خوابم به روي سينه... زنها را توي خواب موم پيچ مي كنم تا از رايحه تن شان عصاره بسازم.
موهاي قرمز...موهاي سياه... يا بلوند..
پوست هاي تيره ... يا زرد ...مثل سرخ پوستها حتا...-سرخ-
گير افتاده ام
ميان سرخي تبلور زنانگي كه فقط تداعي گر لخته هاي خون است.
مثل آن زن توي استخر كه انگار عن قريب از ميان پاهاش مي خواست چيزي را بيرون پرت كند...آرام بگيرد...
مثل يك لوپ مكرر.... همه چيز تكراريست... برزخ....يا يك خلا. مثل وقتي كه گردباد مي پيچاندت و تكه تكه ات مي كند....
آبگينه اي شده ام كه تنها تصوير مصورش انعكاس اضطراب چشمهاي ترسيده ي زنيست كه با دشنه اي گيسوان يك در ميان احرام بسته اش را از بيخ بريده اند.
با ابروهاي تراشيده.... پوستي به رنگ مقام سوم.
صداي انحطاط استخوان هاي تردم را نمي شنوند
به درك.....
كه پولك ستاره برق ندارد...
يا خود فروشي زنهاي خيابان ميرداماد...با آن سر وشكل مهيب شان برايم قباحت اش را از دست داده
به درك
كه هوا ابر نمي شود....
يا دلفين هاي خاكستري ديگر لبخند نمي زنند...
التهاب پستانهايم مي گويند
هنوز زن ام....
به درك....
باور كن با صداي قورباغه ها هم – به جاي صداي دلنشين يك آداجيو- مي شود به خواب رفت
و خواب زن نديد....
...
27/تابستان/86
تهران گرم
گاهی در
مسیرتقدیر به کسانی بر می خوری که هرگز از وجودشان آگاه
نبوده ای! بعضی از همین آدمها چطور تمام زندگی ات را زیر و
رو می کنند و تو خیلی چیزها را از درون آنها بیرون می کشی
و خودت را کشف می کنی ساده است اما فکرش را که می کنی می
بینی چطور همه چیزتوی این دنیای غیر حقیقی بهم پبوند خورده
است
آرشيو
April 2004May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
October 2007
November 2007
December 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
October 2009
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
October 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
August 2011
October 2011
March 2012