این روزها...
باران اردیبهشت ماه لطف بارش های پاییزی را ندارد اما خب باز جای شکرش باقیست که هنوز می شود سر را بالا گرفت و صورت را به نوازش باد و باران سپرد.
جنازه ی یاس ها را بی که به التماس چشم هایشان نگاه کنم روی دوش خاک انداز می گذارم.
زخمی از گرده ام فوران می زند . وجدان با واپسین طغیان اش پارچه ی سرخ اش را تکان می دهد... باز نگاه اش نمی کنم.

هنوز زود است اما فرامرز خان شبگرد محله ی خانه ی پدری را بخاطر می آورم که همین وقتها با تکه پارچه ای سفید پیشانی اش را پاک می کرد.
من هم عرق می کنم فرامرز خان! با اینکه اینجا هنوز هوا سرد است وهنوز یقه ی کت ها بالاست. من هم عرق می کنم ... خیلی عرق می کنم. اما پیشانی ام را پاک نمی کنم. اینجا که من هستم روی پیشانی ام را با یک جوهری نوشته اند که عرق که سهل است با جوهر نمک هم پاک نمی شود.
اینجا گاه گداری فراموشی بیدار می شود و مثل یک روزسپی پیاده در خیابانهای شهر پرسه می زند... پرسه می زند.... پرسه می زند...
بعد ، تنها چیزی که نصیب اش می شود گِلیست از باران شبهای بهاری که سواره ها نصیب اش می کنند...
او هم عرق می کند...
بعد ، خسته و کثیف بر می گردد. گریه نمی کند . فقط عرق می کند .لباسهایش را در می آورم . می برمش توی حمام . آنقدر زیر آب نگهش می دارم تا تمیز شود. شکایتی نمی کند . باز عرق می کنم.... خودم می دانم که این هجوم بخار حمام نیست. عرق است.
عرق سرد....زن فضول آپارتمان کناری با آن لهجه ی ناجور کارادنیزی اش می گوید:
توهم گاهی خل می شوی ها! چقدر آب می خوری؟! چقدر توی حمام خودت را می شوری؟ ؟!
فکر کنم هر از گاهی توهم دروازه هایش را به روی او هم باز می کند. جواب اش را نمی دهم اما در اعماق وجودم می دانم گاو بازی هست با پارچه ای سرخ که صاعقه نام دارد.
و من هروله کنان میان جمعیت گم می شوم که اموات و آشنایان را که مثل جوی آّبی از نقاب و صورتک ازکنار چهره ام عبور می کنند را نبینم که می خواهند اسم ام را سوار بر تخت روان زبان شان به کشتارگاه ببرند.
کمر بهار همین روزها می شکند... چیزی به چهلم اش نمانده . می خواهم امسال روی مزارش لاله ی سرخ و سیاه ببرم و بگذارم از همان ها که امسال هم با آخرین س های بهار چشم انتظارشان بودم و کسی برایم نیاورد...
حالا می خواهم در کوران این لحظه های کند و خواب آلود که نیش هایشان را توی خیال ام فرو می کنند ، مثل کلماتی که خطشان را گم کرده اند بروم توی بالکن و سیگاری بگیرانم .
به صدای آرین فکر کنم که چقدر به پریدن نزدیک است.
به دروغ های احمد رضا وقتی که فراموش می کند صدای گوشی اش را کم کند .به سادگی عایشه وقتی که از آن جوانک همکارش حرف می زد.
و به چشمهای ببر و به یائسگی تابستان دوست داشتنی ام که شاید بیشتر از هفته ای یکبار می آید!
بهار تمام می شود و بهار خواب از سنگینی مه فراموش ات می کند و صدای اسبها را باد با خودش تا آن دور هابرده است.....
بی لاله و بی نرگس و بی یاس های سر راهی با آن نگاه های مظلوم شان...


سی و هشتم/بهار