تلفن زنگ مي خورد .
201.... هر چه فشار مي آرم به اين ذهن شلوغ افاده نمي كند....
گوشي را بر مي دارم
- بله؟
- سلام خانم
- سلام
- من انتظامي هستم. Sms شما رو گرفتم حالت چطوره؟
...................
استاد بم است . ... مي گويد هوا گرم شده ولي شبها آنقدر سرد است كه گاهي دل سنگ هم طاقت نمي آرد و مي تركد...
مي گويد هنوز نمي داند دلش مي خواهد برگردد يا نه.بس كه كوير را دوست مي دارد
آنقدر در كوچه هاي بم راه رفته كه بچه ها صدايش مي كنند عمو عزت !
صداي گرم و با صلابت اش خم مي شود انگار
قرار است بيست و دو روز ديگر برگردد تهران. قول داده وقتي برگشت از سفر حتماً با هم طعم قهوه اي را كه رنگش سياه است و طعمش هم ، تجربه كنيم .
□
استاد طعم تلخ را خيلي دوست مي دارد
مي گويم:
- استاد! قول داده ايد ها!
مي خندد:
- كي زده ام زير قولم دخترك ؟
دوتائي مي خنديم و عذر خواهي مي كنم.... مي گويد پيام كوتاهي كه برايش فرستاده ام خيلي به موقع بوده ...
دلتنگي براي كوچه باغهاي شميران از يك طرف و دلبستگي به بچه هاي مهربان بم كه - مهر اجباري آفتاب پوستهاي لطيف شان را سوزانده- از طرف ديگر- حالش را - به قول خودش – يك جوري كرده است!... صدايش دوباره تاب برمي دارد:
- آخر دخترك! اينجا بم است ! حالت يكجور ديگر مي شود وقتي كه مي آئي اينجا، و زمزمه مي كند :
نه مجنونم كه دل بردارم از دوست مده گر عاقلي بيهوده پندم
دلم پر مي كشد براي صداش... انگار يك عالمه پرنده ي اسير دارد توي صداي گرمش ...
- استاد؟
- جانم؟
باز به مِن و مِن مي افتم و نمي دانم چه جوري بايد ازش بخواهم...
از موج صدايش پيداست كه مي خندد!
- چيه دخترك!
مي داند كه دردم چيست! نفس عميقي مي كشد و يكهو محكم مي گويد:
- آهاي! روسري آبي!
و سكوت...
استاد خوب مي داند كه مانا چقدر كشته ي همين ديالوگ كوتاه است!
- خب ؟ ديگه؟؟!
- ديگه همين استاد! الهي كه من قربون اون موهاي سفيدتون بشم!
و هر دو مي خنديم
- بذار بيام تهران!...
- باشه ! فقط زود بيائين !
- خب دخترم! مراقب خودت خيلي باش.
- شما مراقب خودتون خيلي باشيد .
دلم مي خواست مي گفتم به اش كه توي اين دل وامانده ام چه مي گذرد...
- خب؟
- خب شما فرمايشي نداريد؟
- نه دخترك! تهران مي بينم ات
- خداحافظ.
- بدرود عزيزك ام....
از آن مكالمه ي تلفني با استاد حالا 10 روزي هست كه مي گذرد. برايش از دماوند سفارش كرده ام عسل رُس كرده بياورند. براي سلامتي اش خيلي مفيد است
با خودم مي گويم:
- نكند بميري مرد؟!
- اي لال بميري مانا! زبانت را مار غاشيه بزند.
مي ترسم ... البته كه مرگ به ترتيب سن نيست اما...خب مي ترسم... خيلي هم مي ترسم....
كاش مي شد گفت: «....»
.....
201.... هر چه فشار مي آرم به اين ذهن شلوغ افاده نمي كند....
گوشي را بر مي دارم
- بله؟
- سلام خانم
- سلام
- من انتظامي هستم. Sms شما رو گرفتم حالت چطوره؟
...................
استاد بم است . ... مي گويد هوا گرم شده ولي شبها آنقدر سرد است كه گاهي دل سنگ هم طاقت نمي آرد و مي تركد...
مي گويد هنوز نمي داند دلش مي خواهد برگردد يا نه.بس كه كوير را دوست مي دارد
آنقدر در كوچه هاي بم راه رفته كه بچه ها صدايش مي كنند عمو عزت !
صداي گرم و با صلابت اش خم مي شود انگار
قرار است بيست و دو روز ديگر برگردد تهران. قول داده وقتي برگشت از سفر حتماً با هم طعم قهوه اي را كه رنگش سياه است و طعمش هم ، تجربه كنيم .
□
استاد طعم تلخ را خيلي دوست مي دارد
مي گويم:
- استاد! قول داده ايد ها!
مي خندد:
- كي زده ام زير قولم دخترك ؟
دوتائي مي خنديم و عذر خواهي مي كنم.... مي گويد پيام كوتاهي كه برايش فرستاده ام خيلي به موقع بوده ...
دلتنگي براي كوچه باغهاي شميران از يك طرف و دلبستگي به بچه هاي مهربان بم كه - مهر اجباري آفتاب پوستهاي لطيف شان را سوزانده- از طرف ديگر- حالش را - به قول خودش – يك جوري كرده است!... صدايش دوباره تاب برمي دارد:
- آخر دخترك! اينجا بم است ! حالت يكجور ديگر مي شود وقتي كه مي آئي اينجا، و زمزمه مي كند :
نه مجنونم كه دل بردارم از دوست مده گر عاقلي بيهوده پندم
دلم پر مي كشد براي صداش... انگار يك عالمه پرنده ي اسير دارد توي صداي گرمش ...
- استاد؟
- جانم؟
باز به مِن و مِن مي افتم و نمي دانم چه جوري بايد ازش بخواهم...
از موج صدايش پيداست كه مي خندد!
- چيه دخترك!
مي داند كه دردم چيست! نفس عميقي مي كشد و يكهو محكم مي گويد:
- آهاي! روسري آبي!
و سكوت...
استاد خوب مي داند كه مانا چقدر كشته ي همين ديالوگ كوتاه است!
- خب ؟ ديگه؟؟!
- ديگه همين استاد! الهي كه من قربون اون موهاي سفيدتون بشم!
و هر دو مي خنديم
- بذار بيام تهران!...
- باشه ! فقط زود بيائين !
- خب دخترم! مراقب خودت خيلي باش.
- شما مراقب خودتون خيلي باشيد .
دلم مي خواست مي گفتم به اش كه توي اين دل وامانده ام چه مي گذرد...
- خب؟
- خب شما فرمايشي نداريد؟
- نه دخترك! تهران مي بينم ات
- خداحافظ.
- بدرود عزيزك ام....
از آن مكالمه ي تلفني با استاد حالا 10 روزي هست كه مي گذرد. برايش از دماوند سفارش كرده ام عسل رُس كرده بياورند. براي سلامتي اش خيلي مفيد است
با خودم مي گويم:
- نكند بميري مرد؟!
- اي لال بميري مانا! زبانت را مار غاشيه بزند.
مي ترسم ... البته كه مرگ به ترتيب سن نيست اما...خب مي ترسم... خيلي هم مي ترسم....
كاش مي شد گفت: «....»
.....
6 Comments:
گاهی در
مسیرتقدیر به کسانی بر می خوری که هرگز از وجودشان آگاه
نبوده ای! بعضی از همین آدمها چطور تمام زندگی ات را زیر و
رو می کنند و تو خیلی چیزها را از درون آنها بیرون می کشی
و خودت را کشف می کنی ساده است اما فکرش را که می کنی می
بینی چطور همه چیزتوی این دنیای غیر حقیقی بهم پبوند خورده
است
آرشيو
April 2004May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
October 2007
November 2007
December 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
October 2009
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
October 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
August 2011
October 2011
March 2012
movafagh bashi
http://sizegenetics-reviewx.tumblr.com/