تو رفته ای...
اشکی از پی تو نمی چکد ....
و من آخرين نگاههای تارم را به پيچ کوچه می دوزم.... باورم نمی شود....
پل چمران.... برف.... چتر سياه...
صدای زنی که آواز می خواند و تو مرا می بوسيدی...
باورم نمی شود....
نور هراسان شمع... دستهای گستاخ من....
و خانه ای که به هيچ کجا روزنی نداشت....
حالا ...
گلهای سرخی که به اميد جرعه ای آب مرده اند...
خانه ای که بوی نم می دهد و چمدانی که گوشه ی اتاق در حسرت بسته شدن وا مانده است....
باورم نمی شود... باورم نمی شود.....
.........
اشکی از پی تو نمی چکد ....
و من آخرين نگاههای تارم را به پيچ کوچه می دوزم.... باورم نمی شود....
پل چمران.... برف.... چتر سياه...
صدای زنی که آواز می خواند و تو مرا می بوسيدی...
باورم نمی شود....
نور هراسان شمع... دستهای گستاخ من....
و خانه ای که به هيچ کجا روزنی نداشت....
حالا ...
گلهای سرخی که به اميد جرعه ای آب مرده اند...
خانه ای که بوی نم می دهد و چمدانی که گوشه ی اتاق در حسرت بسته شدن وا مانده است....
باورم نمی شود... باورم نمی شود.....
.........
زنانگی هایم را چوب حراج زده ام.......
نه برای آنکه خودم را به تو ثابت کنم...
برای اينکه خودم باور کنم که آنقدر بزرگ شده ام که هر پاره ام خودش يک زن کامل است....
چه لذتی دارد اين زن بودن...زنانه نوشتن.... زنانه آواز خواندن....زنانه حسادت کردن.... زنانه حرص خوردن... زنانه انتقام گرفتن... زنانه عشق بازی کردن...............
چه لذتی دارد....
و تو از این لذت محرومی عزیزم!.......
.............
نه برای آنکه خودم را به تو ثابت کنم...
برای اينکه خودم باور کنم که آنقدر بزرگ شده ام که هر پاره ام خودش يک زن کامل است....
چه لذتی دارد اين زن بودن...زنانه نوشتن.... زنانه آواز خواندن....زنانه حسادت کردن.... زنانه حرص خوردن... زنانه انتقام گرفتن... زنانه عشق بازی کردن...............
چه لذتی دارد....
و تو از این لذت محرومی عزیزم!.......
.............
فرسايش فکر!
گاهی از اين که نمی توانم آنهمه عقده را روي سفيدی بی غَشِ کاغذ بالا بياورم دلم بهم می خورد....
قهوه ام را سر می کشم.... تلخ...
بلند ميشوم روی صندلی که ان قريب می خواهد از زير پايم در برود
می ايستم: آااااا من نمی تونم بگم دوست دارم....
آاااا من نمی تونم داد بزنم.....
آااا... من يه هنرپيشه ی بدم....
آآاااا... من یه زن بد جنس و بدم .....آآااا........
و اين بار به جای تن تميز کاغذ روی سراميک های سفيد بالا می آورم.. .و نشئگی اين روزهای بی آفتاب را با خود می برم به رختخواب تا تمام تنم را بگيرد و با من معاشقه کند...
گاهی از اين که نمی توانم آنهمه عقده را روي سفيدی بی غَشِ کاغذ بالا بياورم دلم بهم می خورد....
قهوه ام را سر می کشم.... تلخ...
بلند ميشوم روی صندلی که ان قريب می خواهد از زير پايم در برود
می ايستم: آااااا من نمی تونم بگم دوست دارم....
آاااا من نمی تونم داد بزنم.....
آااا... من يه هنرپيشه ی بدم....
آآاااا... من یه زن بد جنس و بدم .....آآااا........
و اين بار به جای تن تميز کاغذ روی سراميک های سفيد بالا می آورم.. .و نشئگی اين روزهای بی آفتاب را با خود می برم به رختخواب تا تمام تنم را بگيرد و با من معاشقه کند...
گاهی در
مسیرتقدیر به کسانی بر می خوری که هرگز از وجودشان آگاه
نبوده ای! بعضی از همین آدمها چطور تمام زندگی ات را زیر و
رو می کنند و تو خیلی چیزها را از درون آنها بیرون می کشی
و خودت را کشف می کنی ساده است اما فکرش را که می کنی می
بینی چطور همه چیزتوی این دنیای غیر حقیقی بهم پبوند خورده
است
آرشيو
April 2004May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
October 2007
November 2007
December 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
October 2009
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
October 2010
January 2011
March 2011
April 2011
May 2011
August 2011
October 2011
March 2012